متناوباً به عنوان حافظه اصلي ، حافظه اصلي يا حافظه سيستم نيز شناخته مي شود ، RAM (حافظه دسترسي تصادفي) يك دستگاه سخت افزاري است كه به شما امكان مي دهد اطلاعات را در رايانه ذخيره و بازيابي كنيد. RAM معمولاً با DRAM همراه است كه نوعي ماژول حافظه است. از آنجا كه به طور تصادفي به داده ها دسترسي پيدا مي شود به جاي اينكه به صورت پي در پي مانند در CD يا ديسك سخت باشد ، زمان دسترسي بسيار سريعتر است. با اين حال ، برخلاف ROM ، RAM يك حافظه فرار است و براي در دسترس نگه داشتن داده ها به انرژي نياز دارد. اگر رايانه خاموش باشد ، تمام داده هاي موجود در RAM از بين مي روند.
نكته
كاربران جديد اغلب RAM را با فضاي درايو ديسك اشتباه مي گيرند. براي مقايسه بين اين دو تعريف حافظه ما را ببينيد.
- انواع RAM
- اطلاعات اضافي RAM
- بزرگترين رم چيست؟
- تاريخچه RAM
انواع RAM
در طول تكامل كامپيوتر ، انواع مختلف RAM وجود دارد. برخي از نمونه هاي متداول DIMM ، RIMM ، SIMM ، SO-DIMM و SOO-RIMM هستند. در زير نمونه اي از ماژول حافظه كامپيوتر 512 مگابايتي DIMM ، يك قطعه RAM كه در رايانه هاي دسكتاپ قديمي يافت مي شود ، آورده شده است. اين ماژول حافظه در يكي از اسلات هاي حافظه مادربرد نصب مي شود.
اطلاعات اضافي RAM
با بوت شدن رايانه ، بخشهايي از سيستم عامل و درايورها در حافظه بارگيري مي شوند ، كه به پردازنده اجازه مي دهد تا دستورالعمل ها را سريعتر پردازش كرده و روند راه اندازي را تسريع كند. بعد از بارگيري سيستم عامل ، برنامه هايي كه مانند مرورگري كه براي مشاهده اين صفحه استفاده مي كنيد باز مي كنيد در حافظه بارگيري مي شوند. اگر برنامه هاي زيادي باز باشد ، رايانه داده ها را در حافظه بين RAM و درايو ديسك سخت جابجا مي كند.
عملكرد رايانه تا حد زيادي به ميزان حافظه موجود در آن نسبت داده مي شود. اگر رايانه اي حافظه توصيه شده براي اجراي سيستم عامل و برنامه هاي آن را نداشته باشد ، عملكرد كمتري دارد. هرچه حافظه كامپيوتر بيشتر باشد ، اطلاعات و نرم افزارهاي بيشتري مي تواند بارگيري و پردازش سريع كند.
بزرگترين رم چيست؟
در حال حاضر ، بزرگترين حافظه رم 128 گيگابايتي است.
تاريخچه RAM
اولين شكل RAM در سال 1947 با استفاده از لوله ويليامز بوجود آمد. از CRT (لوله اشعه كاتد) استفاده شده است. داده ها به صورت لكه هاي الكتريكي در صورت ذخيره مي شدند.
دومين فرم RAM كه به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت ، حافظه مغناطيسي بود كه در سال 1947 اختراع شد. بيشتر وي كار را فردريك ويه مي داند ، زيرا چندين حق ثبت اختراع مربوط به طراحي را ثبت كرده است. حافظه هسته مغناطيسي با استفاده از حلقه هاي فلزي بسيار كوچك و سيم هاي متصل به هر حلقه كار مي كند. يك بيت از داده را مي توان در هر زنگ ذخيره كرد و در هر زمان به آن دسترسي داشت.
با اين حال ، RAM ، همانطور كه امروزه آن را مي شناسيم ، به عنوان حافظه حالت جامد ، اولين بار در سال 1968 توسط رابرت دنارد اختراع شد. از ترانزيستورهايي كه به طور خاص به عنوان حافظه دسترسي تصادفي پويا يا DRAM شناخته مي شوند ، براي ذخيره سازي داده هايي استفاده شد.